„Większość bezwzględna” R. Mróz

Autor: Remigiusz Mróz

Tytuł: Większość bezwzględna (W kręgach władzy #2) / Wotum nieufności (#1) / Władza absolutna (#3)

Wydawnictwo: Filia Mroczna Strona

Liczba stron: 496

Rok pierwszego wydania: 2017

Źródło: Egzemplarz recenzencki

---

W lutym tego roku zamykałam „Wotum nieufności”, pierwszy tom cyklu W kręgach władzy, a równocześnie moje pierwsze podejście do fikcji politycznej, z dużymi oczekiwaniami. Wbrew obawom, świat polityki wykreowany przez Remigiusza Mroza wciągnął mnie niesamowicie, a zakończenie jak zwykle wbiło w fotel. „Większość bezwzględną” wzięłam do pociągu, mając nadzieję, że lektury starczy mi zarówno na podróż, jak i na weekendowy pobyt w Poznaniu. Okazało się, że powieści starczyło i na powrót, a ostatnie strony doczytałam już w domu. To oznacza, że jak na książkę Mroza była to dość długa lektura.

W drugim tomie W kręgach władzy fabuła zaczyna się bezpośrednio po sensacyjnych wydarzeniach opisanych w zakończeniu poprzedniego tomu. Najkrócej mówiąc, w kraju trwa chaos. Jeden z czołowych polityków znajduje się w poważnym stanie w szpitalu, kryzys na szczycie trwa, a Daria Seyda dźwiga na swoich barkach ogromną odpowiedzialność. Kobieta jest pod wielką presją: musi dbać o państwo, uważnie stawiać pionki na politycznej szachownicy i nie pozwolić zbić sobie choćby jednego piona, ratować rozpadające się małżeństwo, zajmować się córką, która średnio odnajduje się w nowej rzeczywistości, a do tego pilnować, by nie wypłynęły żadne brudy na jej temat. To ostatnie jest trudne, bowiem opozycja ma na nią pewne haki – a najgorsze jest to, że Seyda nie wie dokładnie co to jest. Pewne jest jedno: jej przeciwnik nie zawaha się użyć tego, co ma i skompromitować Seydę w momencie, gdy będzie mu się to najbardziej opłacać.

Tymczasem w Polsce zbliża się czas międzynarodowego szczytu, a rząd dostaje ostrzeżenie o możliwym zamachu w jego trakcie. Daria Seyda początkowo nie traktuje doniesień poważnie, wkrótce jednak będzie musiała uważniej się im przyjrzeć – wszak bezpieczeństwo kraju jest najważniejsze.

Tyle opisu fabuły, nie chcę bowiem zdradzić zbyt wiele. Czas przejść do meritum: „Większość bezwzględna” nie ma rozpędu swojej poprzedniczki. W „Wotum nieufności” cała machina rozkręcała się co prawda dość powoli, jednak już po setnej stronie większość zębatek wskoczyła na swoje miejsce i ponad sześciusetstronicowy kolos toczył się gładko po szynach wydarzeń. W przypadku drugiego tomu czułam się tak, jakby autor z Pendolino przesiadł się do TLK: fabuła toczy się równomiernie, aczkolwiek dość ospale, mało jest skoków napięcia, a sporo drobiazgowych, politycznych rozgrywek gdzieś w kuluarach. Powiecie, że na tym polega political fiction, jednak w poprzednim tomie proporcje między polityką a akcją były o wiele lepiej wyważone.

Jeśli chodzi o głównych antagonistów, czyli Seydę i Hauera, są wciąż wyraziści, choć ich konflikt stracił nieco na sile. Nie po raz pierwszy okazuje się, że jeśli chodzi o najwyższe kręgi władzy, czasem trzeba zacisnąć zęby, przymknąć na pewne sprawy oko i podać rękę swojemu przeciwnikowi, by wspólnie dążyć do celu. Pytanie tylko, czy aby na pewno cel Darii i Patryka jest taki sam? Czy ktoś tu nie odgrywa swojej własnej gry?

Możliwe też, że to po prostu moje odczucie i zawiniły osobiste upodobania, ale mam już po kokardy wątków uchodźczo-terrorystycznych. To oczywiście wciąż aktualne i realne zagrożenie, jednak wydaje mi się obecnie literacko wyeksploatowane, nawet u samego Mroza, u którego wątki te pojawiały się chociażby w „Inwigilacji”, „Promie” czy, do pewnego stopnia, w „Trawersie”. Kolejne wykorzystanie tego tematu zdaje się pewnym pójściem na łatwiznę: autorze, proszę o coś nowego!

Oczywiście mimo tych zarzutów powieść wciąż czytało mi się całkiem dobrze, Remigiusz Mróz ma bowiem lekkie pióro i dobrą rękę do tworzenia ciekawych bohaterów, ma też już doświadczenie w tkaniu zawiłych książkowych intryg. Ciekawa jestem, ile tomów ma mieć cykl W kręgach władzy, bowiem zakończenie „Większości bezwzględnej” było piorunujące – i z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że czegoś takiego w książkach Mroza jeszcze nie było. Po obiecującym początku powieści, dość jednostajnym środku i zaskakującym końcu jestem ciekawa, w jakim kierunku pójdzie autor w trzecim tomie serii, bo jedno jest pewne: odtąd nic już nie będzie takie samo.

View this post on Instagram

A post shared by Karolina Sosnowska (@tanayah_czyta)

4+/6

Za egzemplarz recenzencki książki dziękuję wydawnictwu Filia Mroczna Strona: