„Kolacja dla wrony” J. Carroll

Autor: Jonathan Carroll

Tytuł: Kolacja dla wrony

Wydawnictwo: Dom Wydawniczy Rebis

Liczba stron: 208

Rok pierwszego wydania: 2017

Źródło: Egzemplarz recenzencki

---

Gdy myślę o latach dziewięćdziesiątych XX wieku, mam wrażenie, że nie było wówczas w Polsce równie popularnego pisarza jak Jonathan Carroll. Może dorównałby mu ewentualnie William Wharton, jednak ich style i historie zdecydowanie się różnią. Carroll postawił na intrygującą mieszankę realizmu z oniryzmem – gdy czyta się jego książki nigdy nie można być pewnym, czy te wszystkie gadające psy i osoby z zaświatów tylko się bohaterowi śnią, czy też może są niezwykłym, ale jak najbardziej realnym elementem świata przedstawionego. Nie każdy lubi jego wyobraźnię: dla niektórych to głupie historyjki o gadających psach. Twórczość Carrolla chyba albo się uwielbia, albo kompletnie jej nie czuje, nie ma nic pośrodku. Ja akurat doceniam jego pomysły i skojarzenia. Dawno już nie sięgałam po książki tego pisarza, gdy więc Dom Wydawniczy Rebis dał mi sposobność do zapoznania się z jego najnowszym zbiorem, nie wahałam się długo. I tak oto wpadła w moje ręce „Kolacja dla wrony”.

„Wilcza godzina” A. Tapinas

Autor: Andrius Tapinas

Tytuł: Wilcza godzina

Wydawnictwo: SQN

Liczba stron: 480

Rok pierwszego wydania: 2013

Źródło: Egzemplarz recenzencki

---

Steampunk jest dość specyficzną odnogą fantastyki. Wychodząc od cyberpunku, czyli gatunku opisującego negatywne konsekwencje zbytniego zawierzenia zaawansowanym technologiom, steampunk nawiązuje do słowa „steam” (para) i opowiada o alternatywnym świecie, w którym ludzkość zatrzymała się na etapie maszyn sterowanych parą. Jeśli chodzi o czas akcji, zwykle sytuuje się on na poziomie epoki wiktoriańskiej, czyli na przełomie XIX i XX wieku. Przy całym „cofnięciu się w przeszłość” w powieściach steampunk pojawiają się często wynalazki, które nie zostały odkryte w prawdziwym świecie. Tak też jest w litewskim przedstawicielu tego nurtu, „Wilczej godzinie”: akcja powieści toczy się w Wilnie na początku XX wieku, jednak jest to miasto, w którym żyją automatony, mające cząstkową świadomość roboty, posłuszne jednak swoim właścicielom.

„Agonia dźwięków” J. Cabré

Autor: Jaume Cabré

Tytuł: Agonia dźwięków

Wydawnictwo: Marginesy

Liczba stron: 336

Rok pierwszego wydania: 1984

Źródło: Egzemplarz recenzencki

---

Mimo że nie jestem osobą wierzącą, interesuje mnie jednak szeroko pojęta duchowość. Jestem też często zafascynowana tym, jak przeżywają ją inni ludzie, bo oczywiście każdy przypadek jest inny, nawet jeśli dwie osoby wierzą w to samo. Z tego powodu, a także dlatego, że poprzednie powieści autora mnie zachwyciły, sięgnęłam po ostatnio u nas wydaną „Agonię dźwięków” Jaume Cabré. W Polsce możemy się nią cieszyć od niedawna, ale warto mieć na uwadze, że to historia starsza od „Głosów Pamano” czy „Wyznaję”. Stąd też nie dziwi mnie, że ta opowieść jest prostsza. Tylko czy to odbiera jej uroku?

„Zabawa w Boga” aut. zbiorowy

Autor: Anna Askaldowicz, Benjamin Rosenbaum, Krystyna Chodorowska, Małgorzata Binkowska, Anna Hrycyszyn, Alicja Tempłowicz, Olga Niziołek, Agnieszka Zapart, Karolina Fedyk, Łukasz Marek Fiema, Jesion Kowal, Marta Potocka, Magdalena Czarnecka

Tytuł: Zabawa w Boga

Wydawnictwo:  Śląski Klub Fantastyki

Liczba stron: 312

Rok pierwszego wydania: 2017

Źródło: Egzemplarz recenzencki

---

Sięgać wyżej, udoskonalać, zmieniać, mieć nieograniczoną władzę – to potrafi skusić niejednego. Często, gdy mamy nieskończone możliwości, wykorzystujemy je, by zrobić coś dobrego: usuwać cierpienie, zmniejszać ból, wydłużać życie, przynosić szczęście. Częściej jednak taka zabawa wymyka się z rąk i prowadzi do zła. Czy można się dziwić? Przecież nawet dobre chęci nie zawsze generują dobre rozwiązania. Nad tym zagadnieniem pochyliło się dwunastu autorów należących do Sekcji Literackiej Śląskiego Klubu Fantastyki, czego skutkiem jest antologia „Zabawa w Boga”.

„Busola” M. Énard

Autor: Mathias Énard

Tytuł: Busola

Wydawnictwo: Literackie

Liczba stron: 512

Rok pierwszego wydania: 2015

Źródło: Egzemplarz recenzencki

---

Islam i Orient wielu Europejczykom kojarzą się obecnie jednoznacznie negatywnie. Ma to oczywiście swoje uzasadnienie, bowiem konserwatywne Państwo Islamskie odpowiedzialne jest za wiele bestialskich czynów, jednak jest to tylko jedna (lepiej widoczna, bo zło zawsze przemawia głośno) strona medalu. Mathias Énard w swojej erudycyjnej powieści „Busola” pokazuje inne oblicze Bliskiego Wschodu. Książka, niestety, jest gestem politycznym – mówi autor. – Musiałem pokazać po pierwsze, że islam i Orient nie powinny być utożsamiane ze ślepą przemocą i bezbrzeżną głupotą, i po drugie, że wszyscy jesteśmy trochę orientalni. O tym orientalnym dziedzictwie Europy oraz o tym, co łączy nas z państwami Bliskiego Wschodu mówi szeroko nagradzana powieść Énarda.

Podsumowanie lipca

Cześć! Ostatni dzień miesiąca, a więc przyszła już pora na podsumowanie lipca 🙂 Lipiec nie obfitował niestety w wydarzenia literackie: wszak są wakacje, więc jedyne, co ewentualnie proponują księgarnie czy biblioteki to spotkania dla dzieci 😉 Odwiedziłam za to Poznań, gdzie spędziłam kilka dni w przemiłym towarzystwie Jerzego, a poza tym… No cóż, jeszcze więcej czytałam, bo w tym miesiącu zaczęłam swój urlop letni 😀  Zapraszam do lektury notki, a w niej jak zawsze: przeczytane książki, nowe zdobycze na półkach, garść statystyk i polecajki blogowo-vlogowe 🙂

Podsumowanie miesiąca

Przeczytane lektury:

• „Kolej podziemna. Czarna krew Ameryki” C. Whitehead (7/10),
• „Buntowniczka z pustyni” A. Hamilton (7/10): Bardzo pozytywne zaskoczenie dla takiego próchna jak ja, które niby dawno już wyrosło z młodzieżówek, a szczególnie wzdraga się na określenia young czy new adult, spodziewając się schematycznej fabuły, płaskich bohaterów i wszechobecnych trójkątów miłosnych. A tu proszę: fajna, charakterna główna bohaterka (nie żadna dziewica w opałach), trochę magii (ale raczej dżiny, a nie błyszczące w słońcu wampiry), ciut atmosfery baśni i szczypta westernu. I nie ma żadnego trójkąta, a zwyczajny wątek miłosny typu 1+1 nie jest przesłodzony, nie dominuje też nad całością.
• „Księga dżungli” R. Kipling (7/10): Kto zna tę historię jedynie z bajki Disneya, może się zdziwić. Mowgli, owszem, występuje w większości opowiadań w zbiorze, acz są takie, które nic z dżunglą i małym dzikusem nie mają wspólnego!, w dodatku chłopiec jest wychowywany nie przez małpy, a przez wilki. Ciekawe historie o przyrodzie oraz piękne rysunki Józefa Wilkonia to dwa największe atuty tego wydania „Księgi dżungli”. Warto przeczytać nawet, gdy już dawno nie jest się dzieckiem.
• „Czarna Madonna” R. Mróz (6/10),
• „Smak strachu” S. Hilary (7/10),
• „Łotr” T. Canavan (7/10): To, że tak długo zwlekałam z powrotem do magicznego świata Trudi Canavan można chyba tłumaczyć tylko tym, że mam tak wiele książek do przeczytania. Jednak moje własne założenie o kończeniu rozpoczętych, ciekawych serii się sprawdza, to właśnie zmotywowało mnie do sięgnięcia po „Łotra”. Od razu sobie przypomniałam, za co lubię powieści Canavan: za ciekawe światy, zróżnicowane ludy, które je zamieszkują, bogactwo szczegółów, ugruntowanie wydarzeń z książkowej teraźniejszości w historii i za magię, rzecz jasna!
• „Historia ucieczki” E. Ferrante (7/10): Powoli zmierzam ku końcowi tetralogii włoskiej tajemniczej pisarki. Za każdym razem na nowo zaskakuje mnie, jak ta niby zwykła historia kilku włoskich rodzin mnie wciąga. Zaletą jest tu świetny, lecz przystępny język i nienachalnie podane, a jednak ważne tło historyczne. Ferrante świetnie ukazuje przemiany, które miały miejsce w latach 60. i 70. we Włoszech.
• „Nie mów nikomu” H. Coben (5/10): A to książkowy zawód miesiąca. Słyszałam wiele dobrego o Cobenie – że jego książki są zaskakujące, trzymają w napięciu, nie dają się odłożyć… Cóż, początkowo historia Davida mnie wciągnęła, jednak potem coś nie zagrało: nie kupuję tych zwykłych facetów, którzy nagle, na potrzeby akcji książki, stają się brawurowymi bohaterami. Nie przepadam też za thrillerami z agentami specjalnymi, a że opis z tyłu okładki nijak ich nie sugerował, wtopiłam w akcję, która nie do końca mi odpowiadała. I jeszcze ten język, jakiś koślawy… Czy to wina autora czy tłumaczenia? A może polecacie inne tytuły autora? Mam dać mu jeszcze jedną szansę?
• „Królowie Dary” K. Liu (7/10): Dość długo czytałam tę książkę – raz, że jest mocno rozbudowana (wiele światów, wiele religii, wiele bóstw, wiele wojen), dwa, że na tyle dobrze napisana, że nie chciałam jej za szybko skończyć. Miałam oczywiście bohaterów, którym kibicowałam, miałam takich, którym życzyłam śmierci, wciągnęła mnie historia, choć… w środku miałam lekki kryzys. Pogubiłam się w tym, o co komu chodzi i do czego dąży, nieco znużyły opisy bitew. A potem znowu się wciągnęłam i ostatnie 200 stron przeczytałam w dwa dni!
• „Demon” Ł. Henel (6/10),
• „Niewidzialna korona” E. Cherezińska (7/10): Postanowiłam wrócić do cyklu Odrodzone królestwo, szczególnie, że wielkimi krokami zbliżała się premiera „Władka”, czyli monumentalnej, ponad tysiąc stronicowej „Płomiennej korony”! Tom drugi podobał mi się bardziej niż pierwszy: znałam już lepiej postaci (nowych jest mało, ale pojawia się na przykład świetnie napisana księżniczka Rikissa!), wątki mi się nie mieszały, a zwierzęta herbowe schodzące z tarcz przestały irytować. Gdzieś po drodze (szczególnie w cyklu Harda) bardzo się z Cherezińską polubiłam. I choć wciąż wolę historię Świętosławy od tego, co autorka proponuje w Odrodzonym królestwie, bawiłam się wyśmienicie, i cieszę się, że tom trzeci czeka już na moim czytniku.
• „Śmierć w Breslau” M. Krajewski (6/10): Nadrabiania zaległych cykli część dalsza. Początek serii z Eberhardem Mockiem już zapowiadał intrygującego bohatera i punktował świetnym obrazem dawnego Wrocławia. Ten tom nie zawsze utrzymywał moją uwagę, ale że to kryminał krótki, jak na dzisiejsze czasy wręcz kompaktowy (212 stron w moim wydaniu) to przeczytałam go szybko i bez zbędnego przeciągania.
• „Buntownicza młodość” C.D. Payne (6/10),
• „Nakarmić kamień” B. Nowicka (8/10): Już gdy Jerzy podrzucał mi fragmenty jej prozy poetyckiej, czułam, że to moja wrażliwość i że się z autorką bardzo polubimy. Nie myliłam się: jako że dostałam swój własny tomik (i to z autografem!) w prezencie, nic już nie powstrzymywało mnie w zanurzenie się w metafory Nowickiej. Bardzo „moje” jest to jej postrzeganie świata, bardzo bliskie. Niezwykle intymne sceny z życia pewnej dziewczynki. Melancholijne i smakowite. Odkrycie miesiąca.
• „Obelisk kładzie się cieniem” A. Bradley (7/10),
• „Busola” M. Énard (7/10),
• „Ekspedycja. Historia mojej miłości” B. Uusma (9/10): Ta historia mnie wzywała odkąd o niej usłyszałam, a gdy jeszcze zobaczyłam piękne wydanie, przepadłam. Ten ni to reportaż, ni to opowieść o pewnej obsesji porwał mnie bez reszty. To taka książka, którą pochłania się w kilka godzin, bo po prostu nie można się powstrzymać, a potem się żałuje, że to już koniec. Uusma stara się wyjaśnić, co się stało z dziewiętnastowieczną wyprawą trzech mężczyzn – Salomona Augusta Andrée, Knuta Frænkela i Nilsa Strindberga – lecących balonem w stronę bieguna północnego. Przejmująca i piękna historia: jak to zwykle historie o miłości.
• „Zabawa w Boga” aut. zbiorowy (5/10),
• „Piąta pora roku” M. Kallentoft (7/10): Recenzja po przeczytaniu całości cyklu.

Teraz czytam:

• „Agonia dźwięków” J. Cabré (72/336 stron).

„Obelisk kładzie się cieniem” A. Bradley

Autor: Alan Bradley

Tytuł: Obelisk kładzie się cieniem (Flawia de Luce #6) / Zatrute ciasteczko (#1) / Badyl na katowski wór (#2) / Ucho od śledzia w śmietanie (#3) / Tych cieni oczy znieść nie mogą (#4) / Gdzie się cis nad grobem schyla (#5)

Wydawnictwo: Vesper

Liczba stron: 280

Rok pierwszego wydania: 2014

Źródło: Egzemplarz recenzencki

Wyzwanie: Wielkobukowe wyzwanie (Herbatka u królowej)

---

Cykl o Flawii de Luce, małej chemiczce, ewoluował niepostrzeżenie z tomu na tom. Przygody bystrej dziewczynki reklamowane jako kryminał, zawsze odznaczały się rozbudowaną warstwą obyczajową, jednak tom szósty, „Obelisk kładzie się cieniem”, po raz pierwszy obywa się bez szeroko zakrojonego śledztwa kryminalnego Flawii. W tej części Alan Bradley całkiem otwarcie stawia na wątki rodzinne de Luce’ów, dając rozwiązania niektórych wątków i zdradzając (wreszcie!) całkiem sporo z tajemniczej historii rodu. Śmiem twierdzić, że wychodzi to książce na dobre.