Podsumowanie marca

Cześć. Minął kolejny miesiąc, więc pora porozmawiać trochę o tym, co działo się u mnie i na blogu w marcu 🙂  Ile historii udało mi się poznać, ile książek przygarnąć? Zapraszam na wpis! Znajdziecie w nim jak zawsze: przeczytane książki, nowe zdobycze na półkach, garść statystyk i polecajki blogowo-vlogowe 🙂

Miałam szansę znaleźć się w materiałach promocyjnych wydawnictwa Świat Książki dotyczących tytułu Przemysława Semczuka „M jak morderca. Karol Kot – wampir z Krakowa”. Czy z niej skorzystałam? Oczywiście! A książka (i postać Kota) mrozi krew w żyłach.

W marcu byłam również na trzech spotkaniach autorskich. Na samym początku marca w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Katowicach odbyło się spotkanie z Katarzyną Puzyńską. Nie wiedziałam, że Kasia to taka gaduła! 😀 Było bardzo sympatycznie i ciekawie.

fot. Marta Bajor

Potem katowicki Empik odwiedził Książę Komedii Kryminalnej, czyli Alek Rogoziński. Oczywiście śmiechu było tyle, że brzuch bolał, a tusz spływał z rzęs 😀 Dziękuję za miłe popołudnie, Alku!

Na koniec marca przyjechał na Górny Śląsk Przemysław Semczuk. Chociaż książka, której spotkanie dotyczyło, powoduje ciarki na plecach, prowadzący i autor zdołali trochę rozluźnić atmosferę.

A na kwiecień zapowiada się jeszcze więcej wyjść 🙂 Ale będzie kulturalnie!

• „Śpiewajcie, z prochów, śpiewajcie” J. Ward (8/10),
• „M jak morderca. Karol Kot – wampir z Krakowa” P. Semczuk (7/10),
• „Wszystkie dzieci Louisa” K. Bałuk (7/10): Wstrząsający reportaż o dzieciach z probówki. I nie, mojego szoku nie wywołała metoda ich poczęcia, ale to, że w opisywanej klinice doktora Karwata dochodziło do szeregu nieprawidłowości. Nasienie dawców było źle opisane, mieszane, przyszłe matki były oszukiwane, wiele rzeczy działo się bez ich wiedzy i zgody… A Louis? To samotny mężczyzna ze spektrum autyzmu, który wymarzył sobie, że będzie miał najwięcej dzieci ze wszystkich Holendrów. Udało mu się. Jednak co mają czuć ci ludzie, którzy stali się ofiarą eksperymentu? Warto przeczytać.
• „Podróż «Bazyliszka»” M. Brennan (7/10),
• „Śmierć w blasku fleszy” A. Rogoziński (7/10),
• „Biegacz” B. Grubich (6/10),
• „Profesor Stoner” J. Williams (8/10): Marcowa lektura DKK „Trzynastka”. Z opisu na okładce kompletnie niepozorna, ale jakaż tu się kryje treść! Ile emocji, znaczeń, zmagań chłodnego rozumu z gorącym uczuciem, miłości do literatury z ogólną bezsilnością! To mocno poruszająca, napisana pięknym językiem powieść, którą naprawdę warto przeczytać. Już wiem, że głosy zachwytu nie były przesadzone.
• „Dziwne losy Jane Eyre” Ch. Brontë (6/10): Obiecałam sobie, że w 2019 będę czytać więcej klasyków, i oto jest pierwszy z nich. Kanoniczny, wiktoriański romans, Jane Eyre i pan Rochester. Muszę przyznać, że choć początkowo byłam bardzo zadowolona z lektury, to gdzieś tak ostatnie 150 stron mnie wymęczyło, co wpłynęło na końcową ocenę. Lubię od czasu do czasu przeczytać coś z klasyki romansu, ale bywa, że poziom ckliwości jest dla mnie zbyt duży: i to właśnie stało się moim udziałem na ostatnich stronach powieści. Mimo wszystko cieszę się, że sięgnęłam w końcu po „Dziwne losy Jane Eyre”.
• „451° Fahrenheita” R. Bradbury (7/10): A oto i klasyk numer 2. Tym razem spod znaku science-fiction/dystopii. Tu znów było na odwrót: początek mnie nieco męczył, środek i zakończenie wciągnęły. To krótka książeczka, która ma około 150 stron, a jednak mówi tyle bólu, strasznym świecie bez literatury, walce o zmianę rzeczywistości, że nie da się zostać obojętnym po jej przeczytaniu. Zwłaszcza, że można odnieść wrażenie, że wizja Bradbury’ego jest niepokojąco prawdziwa…
• „Żona podróżnika w czasie” A. Niffengger (7/10): O tej książce słyszałam dużo dobrego, a jej tytuł nie raz przewijał się tu i ówdzie, wzbudzając moje zainteresowanie. W końcu sięgnęłam po książkę, która okazała się być godziwą literaturą rozrywkową na dobrym poziomie. Henry jest bibliotekarzem, który cierpi na pewną przypadłość: w sposób niekontrolowany podróżuje w czasie. Jak żyć z takim „chronologicznym zaburzeniem”? Jak się zakochać, założyć rodzinę? Czy ryzykować posiadanie dziecka? Książka Niffengger plusuje ciekawym konceptem i wartką akcją. Czyta się szybko i nie da się o tej książce zapomnieć!

• „Księga zwierząt niemalże niemożliwych” C. Henderson (153/430 stron),
• „Gambit” M. Siembieda (123/416 stron),
• „Egzekutor” Ch. Carter (26/416 stron).

Reklamy

Podsumowanie lutego

Cześć. Najkrótszy miesiąc roku już za nami 🙂 Co działo się w lutym? Ile historii udało mi się poznać, ile książek przygarnąć? Zapraszam na wpis! Znajdziecie w nim jak zawsze: przeczytane książki, nowe zdobycze na półkach, garść statystyk i polecajki blogowo-vlogowe 🙂

Nie zwalniam tempa 😀 W lutym ukazały się dwie książki pod moim patronatem medialnym: „Koniec scenarzystów” Wojciecha Nerkowskiego (Czwarta Strona) i „Blask gwiazd” Erin Hunter (Nowa Baśń). W przypadku książki o kotach wypowiadam się także na skrzydełku okładki. Jeśli lubicie koty i macie 12 lat lub więcej, to seria Wojownicy to coś dla Was!

W styczniu pisałam Wam też o tajemniczej książce, którą czytałam mocno przedpremierowo. Teraz już mogę powiedzieć, że to „Kryminalne przypadki Matyldy” Bożeny Mazalik, a czytałam ten tytuł w PDF-ie, by napisać opinię na okładkę 🙂

Jako patron przeprowadziłam wywiad z Wojtkiem Nerkowskim. Jeśli go jeszcze nie czytaliście, zapraszam serdecznie do lektury!

• „Dom duchów” I. Allende (8/10): Jak to dobrze dać się czasem namówić na jakąś książkę! Tym razem chwała spływa na Blankę z bloga Kulturazja, bo to ona mocno zachęcała mnie do lektury. Faktycznie był to strzał w dziesiątkę. Cudowne, barwne postaci, realizm magiczny, saga pewnej niezwykłej rodziny, miłość, śmierć, rewolucja, przyjaźń, zdrada… Czego tu nie ma! Powieść Allende zrobiła na mnie takie wrażenie, że opowiedziałam o niej mojemu przyjacielowi, bo po prostu musiałam polecić to cudo dalej!
• „Małe ogniska” C. Ng (7/10): O „Małych ogniskach” Celeste Ng było dość głośno po premierze. Bestseller New York Timesa, rekomendacje Jodi Picoult, Pauli Hawkins, Reese Witherspoon, a także entuzjastyczne recenzje czytelników. Czy to genialna książka? Nie. Czy to bardzo dobra, warta uwagi książka? Tak 👌 „Małe ogniska” to powieść o odpowiedzialności za postawy, które pokazujemy my, dorośli, dzieciom, o sile matczynej miłości i o dylematach rodzinnych. Tu nic nie jest czarne lub białe i zdaje się, że w pewnych sprawach nie ma oczywistych ani dobrych rozwiązań. 🔥
• „Kwiat wiśni i czerwona fasola” D. Sukegawa (7/10),
• „Cienie” W. Chmielarz (7/10): Tę serię książkową przeczytałam bez ociągania, praktycznie po jednym tytule w miesiącu. Mam nadzieję, że to nie koniec przygód komisarza Mortki, bo bardzo go polubiłam! „Cienie” są mroczne i na wskroś polskie, w tym najgorszym aspekcie. Są tu więc bezwzględni gangsterzy, którzy nigdy nie wybaczają, skorumpowani policjanci i niby przykładni obywatele, którzy biją swoje żony. Mocno, ciekawie – tak jak lubię.
• „Diabeł Urubu” M. James (7/10),
• „Biblioteka dusz” R. Riggs (6/10): A tu miałam długą przerwę, bo poprzedni tom czytałam dwa lata temu. Jednak świat osobliwców (ludzi z niezwykłymi umiejętnościami) jest tak barwny i oryginalny, że szybko wsiąknęłam ponownie w tę historię. I choć czuję się już trochę za stara na młodzieżowy wątek miłosny, to jednak sama historia osobliwych dzieci, które muszą walczyć z upiorami i głucholcami, jest wciąż interesująca.
• „Koniec scenarzystów” W. Nerkowski (7/10),
• „Dziewczęta myślą o wszystkim” C. Thimmesh (8/10),
• „Ocean odrzuconych. Klątwa Wiecznego Tułacza” M. Knedler (8/10),
• „Pan Lodowego Ogrodu. Tom 1” J. Grzędowicz (8/10): Tę książkę miałam przeczytać już parę lat temu. Nie zliczę, ile pozytywnych głosów słyszałam na temat tej serii. No i ci, którzy tak polecali, nie mylili się! To naprawdę dobra, ciekawa historia z pogranicza fantasy i science-fiction, a Vuko to bohater, któremu od razu się kibicuje! Tom pierwszy kończy się tak, że właściwie nie rozumiem, dlaczego nie sięgnęłam jeszcze po drugi. Do nadrobienia jak najszybciej!
• „Korporacjusz” J. Dziekan (7/10),
• „Pasażer 23” S. Fitzek (6/10): W tym miesiącu książek z polecajek jest nadzwyczaj dużo: to kolejna z nich. Ta akurat zrobiła na mnie najmniejsze wrażenie, co nie znaczy, że jej lektura to strata czasu. „Pasażer 23” to porządny thriller, po którym już nigdy tak samo nie popatrzycie na żaden rejsowy statek… Ksiażka na kilka popołudni z dreszczykiem.
• „Przyjaciele zwierząt” A. Marklund (6/10): Lutowa lektura DKK. Rzecz o autystycznym nastolatku, zbrodni i karze, ale… czy można mówić o winie w przypadku chłopaka, który nie rozumie, że zrobił coś złego? Kto więc zawinił? Ciekawa, bardzo niejednoznaczna moralnie opowieść bez prostych rozwiązań, jednak nie porwała mnie tak, jak się tego spodziewałam.
• „Nieodgadniona” R. Mróz (6/10),
• „Czarna godzina” E. Hunter (7/10): Kolejna część cyklu o dziko żyjących kotach. Na cztery klany spada duże zagrożenie, a wszystkiemu tym razem winna zdrada, która zrodziła się w ich strukturach. Pewien kocur zbyt mocno pożąda władzy i jest gotów na wszystko, by ją zdobyć. Czy kocie klany pokonają wroga? Bardzo lubię tę serię, mimo że jest kierowana do młodzieży. Z powieści Erin Hunter i dorośli mogą wiele wynieść, a, co dla mnie ważne, relacje między bohaterami nie są infantylne. Polecam.

• „M jak morderca. Karol Kot – wampir z Krakowa” P. Semczuk (159/288 stron),
• „Śpiewajcie, z prochów, śpiewajcie” J. Ward (190/335 stron).
• „Księga zwierząt niemalże niemożliwych. Bestiariusz XXI wieku” C. Henderson (153/430 stron),
• „Wszystkie dzieci Louisa” K. Bałuk (79/304 stron).

Podsumowanie stycznia

Cześć. Witajcie w pierwszym w tym roku podsumowaniu miesiąca 🙂 Co działo się w styczniu? Czytelniczo ten rok zaczął się dla mnie bardzo dobrze. Zapraszam na wpis! Znajdziecie w nim jak zawsze: przeczytane książki, nowe zdobycze na półkach, garść statystyk i polecajki blogowo-vlogowe 🙂

To nowy dział w notce podsumowującej miesiąc. Tak sobie myślę, że nie będzie on działem stałym, tylko będę go dodawała w razie potrzeby. To tu będę pisać na przykład o spotkaniach autorskich, w których brałam udział, o patronatach bloga i tym podobnych sprawach.

Styczeń rozpoczęłam niezwykle ciekawym wydarzeniem. Miałam okazję uczestniczyć w wykładzie otwartym z zakresu kryminalistyki, który odbywał się na wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego. Tytuł wykładu brzmiał: Inscenizacje na miejscach zbrodni. Rola biegłego profilera, a prowadził go dr Bogdan Lach, którego możecie kojarzyć z książki „Zbrodnia niedoskonała”. To specjalista w swoim fachu, pierwszy polski profiler, a do tego niezwykle utalentowany opowiadacz. Sala pękała w szwach, a półtorej godziny minęło w mgnieniu oka! Jeśli więc interesują Was prawdziwe zbrodnie, profilowanie morderców i tym podobne zagadnienia i będziecie mieli okazję posłuchać Bogdana Lacha, to nie wahajcie się ani chwili.

Czytelnicze podsumowanie roku 2018

Drodzy Czytelnicy mojego bloga! Chcę Was dziś zaprosić na podsumowanie minionego roku. Książkowo sporo się działo: przeczytałam wiele pysznych tytułów, cztery z nich („Zdrada scenarzystów” W. Nerkowski, „Gniazdo” T. Goodkind, „Tak będzie prościej” P. Semczuk oraz „Ciszej niż śmierć” S. Hilary) objęłam swym patronatem medialnym, byłam na Warszawskich, Śląskich oraz Krakowskich Targach Książki, a także brałam udział w kilku świetnych spotkaniach autorskich: z Alkiem Rogozińskim, Wojciechem Orlińskim, Wojciechem Nerkowskim (organizowanym przez Stowarzyszenie Śląscy Blogerzy Książkowi, którego jestem częścią!) i Anetą Jadowską.

Aneta Jadowska

Alek Rogoziński

Wojciech Nerkowski

Wojciech Orliński

Statystyki bloga bezlitośnie wykazują spadek zainteresowania blogosferą książkową (mam gorszy wynik zarówno niż rok, jak i niż dwa lata temu), ale nie poddaję się i robię dalej to, co lubię 😀 Mam nadzieję, że jesteście tu ze mną? Oczywiście, że jesteście, odwiedziły mnie bowiem 14504 osoby, a liczba wyświetleń wyniosła 24606 odsłon. Dziękuję Wam wszystkim z całego serducha ❤

A teraz pora na najpopularniejsze notki 2018 roku:

• Trylogia czasu K. Gier – 1117 odsłon,
• 10 pytań do Remigiusza Mroza – 945 odsłon,
• Krytyka autora i czytelnika, czyli gdzie kończy się prawo do wypowiedzi, a zaczyna się hejt – 739 odsłon,
• 10 najlepszych książek o miłości – 700 odsłon,
• 10 najlepszych książek o kobietach – 411 odsłon.

A najpopularniejszą recenzją minionego roku (napisaną przeze mnie w 2018) jest „Nieodnaleziona” R. Mroza – 182 odsłony.

Ciąg dalszy nastąpi 2 – wyzwanie książkowe tanayah czyta

Cześć! Pamiętacie moje wyzwanie o dokańczaniu napoczętych książkowych serii? Tak to wyglądało w latach: 2016, 2017 i 2018. Przez cały rok starałam się aktywnie mierzyć z tym zadaniem, a teraz przyszła pora na wyniki! Przypomnę, że założyłam sobie, że zrealizuję poziom średni, to jest dokończę 4-10 serii. Podliczyłam wyniki i okazuje się, że ukończyłam 5 serii 😀 Są to: Cztery żywioły Saszy Załuskiej Katarzyny Bondy, Odrodzone królestwo Elżbiety Cherezińskiej, Ziemiomorze Ursuli le Guin, Jeździec miedziany Paulliny Simons oraz Nina Braun Niny Majewskiej-Brown. Razem w wyzwaniu przeczytałam 26 tytułów! Oczywiście zaczęłam w międzyczasie nowe serie, a jest ich 6… Wszystkie czytane przeze mnie serie, które chcę dokończyć, ujmę w spis na końcu tej notki, bo wyzwanie oczywiście będzie trwać również w 2019! Przypominam (proste!) zasady, bo te się nie zmieniają 🙂

Główne założenie: doczytujemy niedokończone serie książkowe.

Podsumowanie grudnia

Cześć. Ostatni dzień miesiąca, a więc przyszła już pora na podsumowanie grudnia 🙂 Już na dniach pojawi się także duże czytelnicze podsumowanie 2018 roku, w którym opowiem Wam m.in. o najlepszych i najgorszych książkach, a także o spotkaniach autorskich, w których brałam udział czy najpopularniejszych notkach na blogu. Tymczasem jednak zerknijmy razem na książkowe wydarzenia grudnia. Zapraszam na wpis! Znajdziecie w nim jak zawsze: przeczytane książki, nowe zdobycze na półkach, garść statystyk i polecajki blogowo-vlogowe 🙂

• „Miejsce egzekucji” V. MacDermid (7/10): Nie spodziewałam się zbyt wiele po tej książce, mimo że powieść na okładce entuzjastycznie polecała Katarzyna Bonda, a opis głosił, że to jeden z najważniejszych kryminałów w historii literatury. A jednak! Mroczna atmosfera małej, zamkniętej społeczności po raz kolejny zadziałała na mnie jak trzeba i dostałam naprawdę ciekawy, mroczny kryminał. A gdy policja i czytelnik myślą wespół, że rozwiązali już wszystkie zagadki, autorka raz jeszcze ich zaskoczy. Warto!
• „Poste restante” W. Brydak (6/10),
• „Legenda o samobójstwie” D. Vann (8/10): Pierwsze podejście do młodziutkiego wydawnictwa Pauza, i od razu takie udane! To bardzo ciężki zbiór opowiadań, ale „ciężki” w tym dobrym znaczeniu: osadza się gdzieś w naszej duszy, przygniata emocjami do ziemi, wstrząsa nami i nie pozwala o sobie zapomnieć. Muszę koniecznie sprawdzić, czy inne powieści Pauzy również zrobią na mnie takie wrażenie.
• „Trzykroć wrzasnął kocur szary” A. Bradley (7/10),
• „Śmierć pięknych saren. Jak spotkałem się z rybami” O. Pavel (7/10): Grudniowa lektura DKK. Bardzo się cieszę, że miałam okazję czytać ten właśnie zbiór, bo literatura naszych sąsiadów zza południowej granicy jest mi zbyt mało znana. Owszem, liznęłam Kundery, Hrabala czy Haška, jednak to wciąż za mało. Teraz do tego zbioru nazwisk mogę dołączyć Pavla i jego opowiadania o sielskiej krainie dzieciństwa. Sielskiej, mimo wdzierającej się w nią wojny. Sielskiej, bo trochę na uboczu. Gdybym powiedziała, że to opowiadania o rybach, to nic bym nie powiedziała. A pisze Ota Pavel obłędnie, czytajcie!
• „Władza absolutna” R. Mróz (8/10),
• „Sztuczna broda Świętego Mikołaja” T. Pratchett (6/10): To zbiór opowiadań, które spodobają się nie tylko dzieciom. Nie są to historie typowo o świętach, nazwałbym je zimowo-baśniowymi 😉 Chociaż Mikołaj też się w nich oczywiście pojawia. „Sztuczna broda Świętego Mikołaja” to zbiorek, który spodoba się także dorosłym fanom twórczości Pratchetta. Do tego książka jest pięknie wydana i zabawnie ilustrowana. Jak to napisał Rob Wilkins: „Więcej powieści nie będzie, ale rety, jaki dorobek!”.
• „Skoro ptaki czynią słońce” A. MacLeod (8/10),
• „Zbrodnia w wielkim mieście” A. Rogoziński (7/10): Gdy mam ochotę na coś lekkiego, z humorem i kryminalnym wątkiem to wiem, że po książki Alka mogę sięgać w ciemno. Nie zawiodłam się również na „Zbrodni w wielkim mieście”, niezależnej książce (tj. nie należącej do serii o Róży Krull), ale z cokolwiek znajomymi niektórymi bohaterami. Kto by przypuszczał, że wymyślona przez trzy pracownice pisma „Marzenia i sekrety” zbrodnia doskonała na ich antypatycznym szefie… spełni się? I co teraz mają zrobić Sandra, Martyna i Iwona? Wybuchy śmiechu gwarantowane, ale i śledztwo nie będzie tylko pretekstem do rozkręcenia fabuły. Wręcz przeciwnie, z powieści na powieść mam wrażenie, że Alek coraz lepiej obmyśla kryminalne wątki.
• „Małe Licho i tajemnica Niebożątka” M. Kisiel (8/10): Książka dla dzieci? No ale to Kisiel! A skoro Kisiel, a do tego powieść dzieje się w pewnym skądinąd znanym czytelnikom Ałtorki domu i występują tam Licho, Krakers i inni to przecież musiałam przeczytać! I dobrze zrobiłam, bo to bardzo ciepła i mądra powieść o tym, co jest w rodzinie najważniejsze. Można się i pośmiać, i powzruszać, i pochlipać troszeczkę na koniec. Plus za romantycznych wieszczów i cytowanie poezji!
• „Cuda za rogiem” K. Higashino (6/10): Nie wiem, czy wiecie, ale rzucam się na niemal wszystko, co japońskie, to jest wszelkie powieści, ale też i przewodniki po kraju Kwitnącej Wiśni, jego historii i kulturze. Nie mogłam więc sobie odpuścić również tej przyjemnej powieści obyczajowej z nutką magii… Sklep, w którym właściciel odpowiada na każde pytanie-problem, jakie kogokolwiek trapi? Wystarczy tylko opisać sprawę w liście i wrzucić przez otwór w rolecie? Listy, które przychodzą z przeszłości? „Cuda za rogiem” nie są jedną z tych książek, które zapamiętam na długo, ale naprawdę miło spędziłam z nią czas.
• „O pisaniu na chłodno” R. Mróz (6/10): Przyznam od razu: miałam ambiwalentne odczucia, gdy usłyszałam, o czym będzie kolejna książka Remigiusza Mroza. Nie za szybko aby? I czy w tym temacie da się powiedzieć jeszcze coś nowego? To na poły autobiografia („droga na pisarski szczyt”, nieomal Remigiuszowa wersja mitu „od pucybuta do milionera”), na poły kurs pisania. W pierwszej części możemy się więc dowiedzieć co nieco o autorze, który do tej pory unikał mówienia o swojej prywatności jak ognia, w drugiej poznać porady dla początkujących pisarzy. Trochę żałuję, że w części biograficznej zabrakło choć paru zdjęć. Czy warto? Rzecz raczej dla żelaznych fanów i dla tych, którzy stawiają swoje pierwsze znaki w czymś, co kiedyś – być może – będzie ich debiutancką powieścią.
• „Królestwo” Sz. Twardoch (7/10),
• „Miasto Świętych Mężów” L. Montero Manglano (8/10): Śmiało mogę powiedzieć, że trylogia Poszukiwacze to jedno z moich odkryć roku! Ten przygodowy thriller o Korpusie Poszukiwaczy odzyskujących hiszpańskie dzieła sztuki, które w biegu historii zostały wywiezione/skradzione i znajdują się obecnie poza granicami kraju to niezwykle fascynująca historia, w której kartki przewracają się same. Czego tu nie ma?! Tajemnicze skarby, śmiertelnie niebezpieczna dżungla, wrogowie, którzy depczą naszym bohaterom po piętach, przyjaźń do końca życia, braterstwo i niebezpieczne akcje. Lubicie Dana Browna? Luis Montero Manglano jest ponoć jeszcze lepszy (ponoć, bo nie mam porównania). I tylko szkoda, że to już koniec!
• „Uniesienie” S. King (6/10),
• „Osiedle marzeń” W. Chmielarz (7/10): Innym odkryciem 2018 roku jest dla mnie Wojciech Chmielarz. Dawno nie wciągnęłam się w cykl kryminalny tak, że po przeczytaniu jednego tomu zaraz polowałam w bibliotece na następne. W „Osiedlu marzeń” Mortka wraz z aspirantką (nie: panią aspirant!) Suchecką zwaną Suchą rozpracowuje kolejną paskudną zbrodnię. Kryminał na wskroś polski, błotnisty, a do tego świetnie napisany. Kto jeszcze nie czytał, ten nie ma na co czekać!
• „Tamte dni, tamte noce” A. Aciman (8/10): I wreszcie perełka, z którą spędziłam ostatnie dni tego roku. Film na podstawie powieści Acimana obejrzałam latem, i byłam zachwycona: opowiedzianą przez niego historią, pięknymi włoskimi plenerami, niezwykłym miksem delikatności i dosłowności w opowieści o pierwszej wielkiej miłości młodego Elia. W książce jeszcze raz dostałam to wszystko, a dodatkowo jeszcze piękny język, którym została napisana powieść. Powinnam się nią rozsmakowywać długie dnie, a jednak nie mogłam się powstrzymać i pochłonęłam ją w dwa wieczory jak dojrzałą, soczystą brzoskwinię.

• „Burka w Nepalu nazywa się sari” E. Stępczak (252/400 stron),
• „Jeremy Poldark” W. Graham (64/359 stron),
• „O miłości” Ch. Bukowski (71/224 strony).

Podsumowanie listopada

Cześć. Ostatni dzień miesiąca, a więc przyszła już pora na podsumowanie listopada 🙂 Czujecie, że przed nami już ostatni miesiąc tego roku? Jeszcze 31 dni, a później witamy nowy rok. A to oznacza symboliczne zamknięcie starego i różne podsumowania – zarówno książkowe, jak też takie ogólne, życiowe. Tymczasem jednak zerknijmy razem na książkowe wydarzenia listopada. Zapraszam na wpis! Znajdziecie w nim jak zawsze: przeczytane książki, nowe zdobycze na półkach, garść statystyk i polecajki blogowo-vlogowe 🙂

• „Królowie przeklęci I” M. Druon (7/10): Właściwie nie wiem, dlaczego tak długo zwlekałam z lekturą tej powieści, bo przecież takie połączenie „Gry o tron” Martina, „Trzech muszkieterów” Dumasa i książek Cherezińskiej to coś bardzo w moim guście. No i rzeczywiście, gdy już się zabrałam do lektury, opowieść Druona o francuskich władcach niesamowicie mnie wciągnęła. Intrygi i walka o władzę, pełnokrwiste postaci, a przy okazji przyswojenie sobie (bądź odświeżenie) wiedzy z historii Francji z okresu panowania Filipa Pięknego, a później Ludwika Kłótliwego – czegóż chcieć więcej? Jeśli jeszcze nie znacie, czytajcie.
• „Żaba” M. Musierowicz (7/10): Kto czyta Jeżycjadę od lat, tak jak ja, ten wie, że w haśle „nowa Jeżycjada to już nie ta sama Jeżycjada” nie ma wiele przesady, jest to niestety smutna prawda. Szczęśliwie jednak tom 16 opowiadający o Żabie Schoppe był całkiem przyjemny. Problem z ostatnimi tomami tej serii jest taki, że sympatyczne, ciepłe postaci zamieniły się nie wiedzieć kiedy w irytujące i rozwydrzone, a tyczy się to zarówno „starych”, jak i nowych bohaterów. W „Żabie” tego nie ma, co stwierdziłam z ulgą. Oczywiście nic nie jest tak dobre jak choćby „Kwiat kalafiora” czy „Brulion Bebe B.”, ale „Żabę” da się czytać bez zgrzytania zębami.
• „Przebłysk” R. Rient (8/10): Książka-zaskoczenie. Myślałam, że nie jest dla mnie, że ta tematyka mnie nie poruszy. A jednak. Okazuje się, że wyjątkowa wrażliwość Roberta Rienta to coś, co silnie przemawia do moich emocji, przez co czy sięgam po powieść, czy też po non fiction tego autora, nigdy nie kończę lektury zawiedziona. W tej po trosze książce podróżniczej, po trosze kontemplacji nad światem, które mają razem prowadzić do zrozumienia siebie i znalezienia wewnętrznego spokoju, odnalazłam zadziwiająco wiele dobrze znanych mi myśli.
• „Kroniki kota podróżnika” H. Arikawa (8/10): Japonia. Kot. Czy ja muszę dodawać coś więcej? Japoński minimalizm mnie pociąga. Stonowane emocje, środki wyrazu, elementy wystroju, wiersze (haiku). Japończycy wiedzą, jak przekazać więcej, mówiąc/robiąc mniej. I taka jest też ta książka. Niby prosta, bo o dziko żyjącym kocie, który pewnego dnia ulega niebezpiecznemu wypadkowi, wpadając pod auto. Zwierzaka przygarnia Satoru, który już wcześniej go dokarmiał. To, co miało być tylko tymczasową sytuacją, przemieniło się w długą przyjaźń: a jak kot może przyjaźnić się z człowiekiem (i vice versa) wiedzą na pewno wszyscy kociarze. Z tej niby prostej historii wiele się dowiadujemy, i to nie tylko o Nanie (tak mężczyzna nazwał kota), ale i (a może przede wszystkim) o Satoru. Piękna, wzruszająca, mądra książka.
• „Policjanci. Ulica” K. Puzyńska (6/10),
• „Pokochawszy. O miłości w języku” J. Bralczyk, L. Kirwil, K. Oponowicz (7/10): Któż lepiej opowie o miłości w języku niż językoznawca prof. Jerzy Bralczyk i psycholog, dr Lucyna Kirwil? Prywatnie: małżeństwo. Karolina Oponowicz przepytuje ich na temat różnych odcieni tego uczucia, przywołuje określenia czułe, wulgarne, zabawne, mówi o seksie, kłótniach w związku i oczywiście o wyznaniach miłości. To rewelacyjna, ciekawa, mądra książka, która nie tylko zapewni Wam doskonałą rozrywkę, ale z której także wiele się dowiecie. Polecam.
• „Tylko oddech” M. Knedler (6/10),
• „Letnia noc” D. Simmons (6/10),
• „Zaniemówienie” J. Wydra (6/10),
• „Jak zerwać z plastikiem” W. McCallum (7/10),
• „Denar dla szczurołapa” A. Michalak (7/10),
• „Ślepnąc od świateł” J. Żulczyk (5/10): Z tą książką było tak, że namówiła mnie do niej Blanka. A właściwie Blanka, która do końca roku postanowiła zapoznać się z trzema cenionymi polskimi pisarzami, tj. Kubą Małeckim, Szczepanem Twardochem i Kubą Żulczykiem właśnie, na mój komentarz, że twórczość tego ostatniego to i ja muszę lepiej poznać, zaproponowała, bym zrobiła to właśnie w tym miesiącu. Wybrałam „Ślepnąc od świateł”, które od dawna leży na czytniku, a w dodatku tytuł jest właśnie po raz drugi na fali, tym razem za sprawą serialu. Przeczytałam i… zachwytu nie ma. Okej, warsztat Żulczyka jest dobry, ale sama powieść, jej przesłanie, jej fabuła, mnie znużyły i trochę… oburzyły, zasmuciły? Nie wiem, jak to określić, ale nie kupuję świata, który wykreował tu Żulczyk: świata interesowności, świata bez przyjaźni i cieplejszych uczuć, świata brudnego i smutnego. Bardzo przykra to książka. I nie zrozumcie mnie źle: lubię ciężkie, smutne powieści, jeśli coś z nich wynika, jeśli zmuszą mnie do myślenia, do współodczuwania z bohaterami itd. Tu tak nie było. Galeria antypatycznych postaci, których nie tylko nie chciałoby się znać, ale nawet mijać na ulicy, zaludnia „Ślepnąc od świateł”. Nie wiem teraz, czy dać w przyszłości autorowi jeszcze jedną szansę, czy też pogodzić się z tym, że się z Żulczykiem nie polubimy.
• „Krucyfiks” Ch. Carter (8/10): Po Cartera sięgnęłam zaś z polecenia Pauli, która mega mocno chwaliła jego książki. Strzał w dziesiątkę! Mogę powiedzieć, że w tym roku odkryłam dwóch twórców kryminałów, których powieści bez reszty mnie wciągnęły: to Wojciech Chmielarz i właśnie Chris Carter. Ten drugi kreuje mroczny, brutalny świat, i już od pierwszego tomu nie daje nam odetchnąć, nie pozwala też powoli poznawać policjanta Roberta Huntera, lecz od razu rzuca nas i jego w wir okrutnych zbrodni spod znaku zwyrodnialca zwanego Krucyfiksem, od znaku podwójnego krzyża, który wycina na ciałach swych ofiar. Intryga kryminalna jest prima sort, a do tego Hunter to świetnie (i do tego oryginalnie!) wykreowana postać. Już cieszę się na lekturę kolejnych tomów. Czuję, że będzie się działo!
• „Narzeczona Schulza” A. Tuszyńska (7/10): Listopadowa lektura DKK. Fabularyzowana biografia Józefiny Szelińskiej (Juny), jedynej narzeczonej Brunona Schulza, polskiego pisarza żydowskiego pochodzenia. Kobiet miał wiele, ale tylko z nią chciał brać ślub. Że do tego nie doszło, to całkiem inna historia. Była jego muzą i miłością, a jednak nie potrafili ze sobą żyć. Schulz był człowiekiem bardzo specyficznym, skrajnie introwertycznym, z silnym fetyszem masochistycznym (lubił być poniżany), ona nie potrafiła sprostać jego wymaganiom. Chciała światowego życia, obracania się w literackim, eleganckim towarzystwie, a on nie potrafił uciec od rodzinnego niewielkiego Drohobycza (obecnie Ukraina). Tuszyńska ze zlepków, wspominek, nielicznych listów Szelińskiej utkała opowieść, w której prawda w niewidoczny sposób splata się z fikcją. To ciekawa książka, jednak kilkanaście ostatnich stron było dla mnie męczących. Mimo wszystko warto przeczytać, by dowiedzieć się czegoś więcej o Schulzu i o Szelińskiej.
• „Amundsen. Ostatni wiking” (7/10): Biografia słynnego podróżnika i zdobywcy regionów polarnych, którą czyta się jak najlepszą powieść. Już za życia stał się legendą. Jego osiągnięciom nie sposób zaprzeczyć. Jego załoga była pierwsza na biegunie południowym, przepłynęli także Przejście Południowo-Zachodnie i Przejście Południowo-Wschodnie. Sam Amundsen miał opinię trudnego w obejściu: dążył do celu, ale nie po trupach. Pociągała go przygoda, jednak nie rzucał się w nią na hurra, tylko skrupulatnie się do niej przygotowywał. Był niezwykle ciekawy świata, nie mógł usiedzieć na miejscu. Mimo że miał kilka romansów, nigdy nie założył rodziny i nie osiadł nigdy na stałe. Więcej podróżował, niż gdzieś mieszkał. Ja, po przeczytaniu tej książki, niesamowicie go podziwiam. I wiecie co? Polubiłam Roalda Amundsena, tego ostatniego wikinga. Świetna książka, polecam ją Waszej uwadze.

• „Poste restante” W. Brydak (156/320 stron),
• „Miejsce egzekucji” V. McDermid (291/582 strony),
• „Legenda o samobójstwie” D. Vann (50/256 stron).