„Apokalipsa Z: Początek końca” M. Loureiro

Autor: Manel Loureiro

Tytuł: Początek końca (Apokalipsa Z #1)

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 416

Rok pierwszego wydania: 2011

Tłumaczenie: Grzegorz Ostrowski, Joanna Ostrowska

Źródło: Kupiona

Wyzwanie: Czytam opasłe tomiska (416 stron), Klucznik (Okładkowe niebo)

---

Czyż istnieje w dzisiejszych czasach większe tabu niż śmierć? Usunęliśmy śmierć ze swojego widoku, schowaliśmy ją w sterylnych ścianach szpitali i kostnic. Nie chcemy widzieć, nie chcemy czuć odoru śmierci. Co byśmy zrobili, gdyby… trupy ożyły? Jak długo przetrwałaby ludzkość, gdyby Ziemię opanował straszny wirus powodujący, że ludzie po śmierci zmienią się w krwiożercze, gnijące potwory, których jedynym celem jest świeża krew? Zombie, nieumarli – to takie innego rodzaju wampiry, jeszcze straszniejsze, bo nie zamieniające się w eleganckiego nietoperza, nie uwodzące magnetycznym urokiem, lecz obrzydliwie stwory, trochę głupie, lecz ich mocą jest determinacja. No i jest ich dużo. Z chwili na chwilę coraz więcej. Jak długo byś przeżył?

Nieumarli opanowują świat w cyklu powieści „Apokalipsa Z”. W pierwszym tomie trylogii obserwujemy koniec świata, jaki znamy. Wszystko zaczyna się od tego, że w pewnej kaukaskiej republice dochodzi do ataku terrorystów na poradziecką bazę wojskową. Przez przypadek zostaje uwolniony wirus dziwnej choroby, bardzo zaraźliwej – początkowo rządy poszczególnych krajów skąpią informacji, nie chcąc wzbudzenia paniki wśród ludności, jednak przemilczenia i szczątkowe wiadomości przynoszą odwrotny skutek. Wkrótce okazuje się, że choroba rozprzestrzenia się w niesamowitym tempie, a kraje wprowadzają godziny policyjne i oddają się pod władanie wojska. To, co się zaczyna, to walka o przetrwanie. Ludzie zostają ewakuowani do tak zwanych Bezpiecznych Stref, miejsc chronionych przez wojskowych, będących ogrodzonymi enklawami pełnymi wody i pożywienia. Niby wszystko jest tu pod kontrolą, ale wystarczy przeoczyć jednego zadrapanego przez Nieumarłych człowieka, a epidemia zbierze swoje żniwo.

Narratorem i głównym bohaterem opowieści jest młody hiszpański prawnik. Wdowiec mieszkający jedynie z rudym persem Lukullusem, instynktownie postanawia nie opuszczać swojego domu podczas ewakuacji jego dzielnicy. Mężczyzna chowa się w mieszkaniu i obserwuje jak jego sąsiedzi udają się za wojskowymi do Bezpiecznych Stref. Okazuje się, że podobną decyzję podjął jego sąsiad – lekarz. Dzielnica, początkowo pusta, stopniowo zapełnia się tłumami zombie, które szaleją, czując za zamkniętymi bramami dwa świeże kawałki mięsa. W pewnym momencie prawnik rozumie, że jedynym rozwiązaniem jest to, co najbardziej go przeraża – wyjście na zewnątrz. W domu długo nie przeżyje, kończą mu się zapasy prądu z alternatywnych generatorów i jedzenie. Bierze to, co od biedy może się nadać na broń oraz klatkę z przestraszonym kotem i idzie prosto w paszczę… Nie, nie lwa. Idzie w paszcze setek, tysięcy, dziesiątków tysięcy gnijących nieumarłych.

Próba ich wykończenia była jak walka z mrówkami, które latem wchodzą ci na koc podczas pikniku. Możesz zdeptać dziesiątki, ale wciąż będzie napływać ich więcej. I więcej. Tych skurwieli nie da się powstrzymać. Muszą budzić strach. Ich liczba jest przytłaczająca, a niezaprzeczalny fakt, że są już martwi, czyni z nich groźnego przeciwnika. Nie wahają się, nie śpią, nie odpoczywają, nie znają lęku, nic ich nie powstrzymuje. Z tego, co wiem, pragną tylko jednego: dorwać wszystkich, którzy nie są tacy jak oni.

Wydarzenia w książce są opisywane przez głównego bohatera w pamiętniku. Najpierw jest to blog, a później, gdy brakuje na świecie prądu i serwery zaczynają padać, mężczyzna pisze dziennik w zeszycie. Z jego perspektywy poznajmy więc wszystkie wydarzenia, i choć nie jestem wielką fanką narracji pierwszoosobowej, tu mi nie przeszkadzała. Jako że facet jest w centrum wydarzeń, dostajemy wszelkie informacje o rozszerzającej się inwazji z pierwszej ręki. Nasz bohater jest wytrzymały i pomysłowy, a jego wola walki pozwala mu przetrwać w niesprzyjających warunkach.

Groza, jaką za sprawą narratora maluje przed nami Loureiro sprawiała,że włosy stawały mi dęba. Nie jestem przesadnie wrażliwa na obrzydliwości w literaturze, czytam ze względnym spokojem przerażające horrory, ale uwierzcie mi – scena, w której bohater natyka się na siedzące w dziecięcym foteliku niemowlę-zombie była tak sugestywna, że zrobiło mi się niedobrze. A takich scen jest więcej.

„Apokalipsa Z: Początek końca” to niezwykle sugestywna opowieść o tym, jak szybko człowiek w stanie zagrożenia zamienia się w kierujące się instynktem zwierzę. To historia o tym, jak niewiele trzeba, by cała cywilizacja, którą wypracowaliśmy przez tyle setek lat, padła. To świadectwo tego, jak łatwo z panów świata stać się łowną zwierzyną. Zdecydowanie Loureiro daje do myślenia.

Dawny świat człowieka ostatecznie się skończył. Nastał nowy świat, świat Nieumarłych, świat-trup, nastał, żeby zająć jego miejsce, eliminując powoli ślady naszej obecności na powierzchni ziemi.

5/6