„Bestiariusz słowiański: rzecz o skrzatach, wodnikach i rusałkach” P. Zych, W. Vargas

Autor: Paweł Zych, Witold Vargas (rysownik)

Tytuł: Bestiariusz słowiański: rzecz o skrzatach, wodnikach i rusałkach

Wydawnictwo: BOSZ

Liczba stron: 208

Rok pierwszego wydania: 2012

Źródło: Kupiona

Strachy, upiory, duchy, wampiry i wilkołaki! Ach, nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam się straszyć! Ciekawią mnie bardzo ludowe wierzenia naszych przodków, fascynuje ich życie, w końcu to nasza kolebka, nasze korzenie. Nie zapominajmy, że zanim nasze ziemie stały się chrześcijańskie, królowało tu pogaństwo. Dawne przesądy odeszły w większości w zapomnienie, ale… nie do końca. Czy rodzice nie straszyli Was bebokiem, który porywa niegrzeczne dzieci? Czyż nie przeżywaliśmy niedawno rozkwitu historii o wampirach i wilkołakach? Czyż na Śląsku nie opowiada się nadal o Skarbniku, który pilnuje podziemnych złóż? A może jest w tym ziarenko prawdy…

352x500 (17) Album „Bestiariusz słowiański” to prawdziwa gratka dla zainteresowanych wierzeniami naszych przodków. Paweł Zych pozbierał dostępne informacje o mitycznych stworach i poukładał je w alfabetyczny spis. Po przestudiowaniu rodzimych baśni, podań i legend udało mu się wyszczególnić postaci bardziej znane (anioły, diabły, błędne ogniki, czarownice, licho, syreny, strzygi), jak i te mniej popularne, o których pamięć już prawie zaginęła (ognisty koń, latawiec, kłobuk, gnieciuch, ćmok, biali ludzie).

Wpisy są raczej krótkie, nie przekraczają połowy strony – szkoda, ale zapewne jest to spowodowane niewielką ilością zachowanych legend. Nie zmienia to jednak faktu, że są niezwykle klimatyczne i łatwo podczas lektury poczuć dreszcz zgrozy na plecach. Jako przykład zacytuję Wam wpis o cichej:

Cicha była demonem morowego powietrza, który na swoje ofiary szczególnie upodobał sobie dzieci. Przemierzała świat pod postacią małej dziewczynki o kruczoczarnych włosach, śniadej cerze i wielkich, urocznych oczach. Tam, gdzie przeszła cicha, usychały rośliny, milkły ptaki i owady, a w powietrzu długo jeszcze czuć było zatęchły, trupi odór. Atakowała znienacka, zjawiała się we wsi lub dworze ubrana w białą sukienkę, z wiankiem maków na głowie i stalową rózgą w dłoniach. Niezauważenie zbliżała się do bawiących się dzieci i te, których dotknęła, natychmiast padały nieżywe na ziemię. Następnie cicha znikała równie bezszelestnie, jak się pojawiła, by szukać ofiar w następnym przysiółku.

Jednak tak naprawdę siłą tej książki są niesamowite ilustracje autorstwa Witolda Vargasa. Ma on świetną kreskę i to właśnie jego wkład w „Bestiariusz słowiański” sprawił, że nie mogłam się oderwać od lektury. Zwracałam oczy to na jeden, to na drugi rysunek czując się jak dziecko, któremu po zmroku opowiadają historie o duchach. Zdecydowanie dałam się porwać klimatowi tego albumu i Was zachęcam do tego samego.

Tu nie ma co dużo pisać, tu należy oglądać! Dlatego na koniec mam dla Was kilka ilustracji: