„Nad oceanem czasu” G. Mackay Brown

Autor: George Mackay Brown

Tytuł: Nad oceanem czasu

Wydawnictwo: Wiatr od morza

Liczba stron: 272

Rok pierwszego wydania: 1994

Tłumaczenie: Michał Alenowicz

Źródło: Egzemplarz recenzencki

---

Wydawnictwo Wiatr od morza konsekwentnie przedstawia polskim czytelnikom prozę opisującą życie na małych, surowych wysepkach gdzieś na brzegu zimnego oceanu. Czy jest to Nowa Fundlandia, Nowa Szkocja czy, jak w przypadku „Nad oceanem czasu”, Orkady, czytelnik dostaje do ręki opowieści z miejsc rzadko eksplorowanych czy to turystycznie, czy literacko. George Mackay Brown był mi już znany z powieści o Wikingach „Winlandia”, a teraz dostałam coś na pograniczu luźnej powieści i zbioru opowiadań, które łączy główny bohater.

„Denar dla szczurołapa” A. Michalak

Autor: Aleksander R. Michalak

Tytuł: Denar dla szczurołapa

Wydawnictwo: Replika

Liczba stron: 432

Rok pierwszego wydania: 2018

Źródło: Egzemplarz recenzencki

---

Jako że skrajnie rzadko sięgam po tak zwane bestsellery, w najlepszym razie czekając, aż zainteresowanie danym tytułem nieco ucichnie, a w najgorszym nie przejawiając nigdy chęci przeczytania go, złożyło się tak, że nadal nie zapoznałam się z żadną powieścią spod znaku przygody, religii i sztuki autorstwa Dana Browna. Nie mam więc porównania ani kontekstu potrzebnego, by ocenić oryginalność historii Aleksandra R. Michalaka i jej wyższości bądź niższości względem „Kodu Leonarda da Vinci” czy „Aniołów i demonów”. Za to sięgnęłam po „Denar dla szczurołapa” bez specjalnego nastawienia, spodziewając się po prostu dobrego czytadła, którego nie będzie się dało odłożyć. Czy miałam rację? Połowicznie.

„Tajemniczy czarny kot. Legendy i przesądy” N. Semenuik

Autor: Nathalie Semenuik

Tytuł: Tajemniczy czarny kot. Legendy i przesądy

Wydawnictwo: Alma-Press

Liczba stron: 144

Rok pierwszego wydania: 2017

Tłumaczenie: Joanna Stachowiak

Źródło: Egzemplarz recenzencki

---

Dwa słowa: czarny kot. Kiedyś to wystarczyło, by wzbudzić w ludziach zabobonny strach, a i dziś bywa, że ktoś zastyga, sparaliżowany lękiem, gdy takie zwierzę przebiegnie mu drogę. Można splunąć trzy razy przez lewe ramię, by odczynić zły urok lub zatrzymać się i poczekać, aż ktoś inny przetnie z kotem swą ścieżkę, i w ten sposób uchronić się przed pechem. Są też i tacy, którzy te majestatyczne zwierzęta darzą wielkim szacunkiem, a wręcz miłością, i nie ma dla nich znaczenia, czy sierść ich kochanego pupila jest szara, biała, w paski czy też czarna. Niemniej przez wieki powstało wiele legend, mitów i przesądów na temat poczciwego kota o ciemnym ubarwieniu futerka. Wiele informacji i ciekawostek o czarnych kotach zostało zebranych w książeczce autorstwa Natalie Semenuik „Tajemniczy czarny kot. Legendy i przesądy”.