„Grzech” N. Majewska-Brown

Autor: Nina Majewska-Brown

Tytuł: Grzech

Wydawnictwo: Dom Wydawniczy Rebis

Liczba stron: 384

Rok pierwszego wydania: 2017

Źródło: Egzemplarz recenzencki

Wyzwanie: Przeczytam kryminał

---

Wsi spokojna, wsi wesoła? Nie tym razem! Obraz sielskiej i anielskiej wsi we współczesnej literaturze raczej się nie pojawia. Owszem, istnieją książki opisujące losy zmęczonych życiem wśród miejskiego zgiełku pań, które uciekają na łono natury, by się wyciszyć i odetchnąć pełną piersią wśród kwiatowych rabatek, owocowych drzew i życzliwych ludzi zamieszkujących takie miejsca, jednak wydaje mi się, że to mocno cukierkowy i nieprawdziwy obraz polskiej wsi. Jestem dziwnie pewna, że bliższy jest on niestety temu, który opisała Nina Majewska-Brown w powieści kryminalno-obyczajowej „Grzech”.

„Oszpicyn” K. A. Zajas

Autor: Krzysztof A. Zajas

Tytuł: Oszpicyn

Wydawnictwo: Marginesy

Liczba stron: 560

Rok pierwszego wydania: 2017

Źródło: Egzemplarz recenzencki

Wyzwanie: Wyzwanie czytelnicze 2017 (Miejsce), Przeczytam kryminał

---

Czyż jest w Polsce miasto bardziej zdominowane przez swoją historię niż Oświęcim? Gdzie jeszcze pamięć o przeszłych, tragicznych wydarzeniach jest tak silna, jakie inne miasto, gdy spytamy kogoś o pierwsze skojarzenie, przywodzi na myśl śmierć, tłusty dym z krematoriów, cierpienie, okrutne prześladowania Żydów? Oświęcim do dziś nie zagoił swoich ran, a pamięć o tym, co działo się w mieście w czasie II WŚ jest wciąż żywa, i słusznie. Trzeba o tym pamiętać. Wydaje się zatem, że wzięcie na warsztat całego tego bólu i niewyobrażalnego okrucieństwa i włożenie ich w ramy kryminału z elementami horroru jest dość ryzykownym przedsięwzięciem, jednak Krzysztof A. Zajas zaryzykował i oddał w ręce czytelnika powieść pod tytułem „Oszpicyn”.

„Niebezpieczna gra” J. Opiat-Bojarska

Autor: Joanna Opiat-Bojarska

Tytuł: Niebezpieczna gra (Aleksandra Wilk #2) / Gra pozorów (#1)

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Liczba stron: 436

Rok pierwszego wydania: 2016

Źródło: Egzemplarz recenzencki

Wyzwanie: Przeczytam polski kryminał

---

Kontynuacje niestety mają to do siebie, że są słabsze od części pierwszej. Bardzo często autorzy całe siły zdają się wkładać w wykreowanie świata, przedstawienie czytelnikowi bohaterów, wymyślenie jak najbardziej zaskakującej intrygi, a tomy drugie jakby tracą rozpęd. Spokojnie, to nie przypadek Opiat-Bojarskiej, która w „Niebezpiecznej grze”, drugiej części przygód psycholożki Aleksandry Wilk (którą czytelnik miał okazję poznać w „Grze pozorów”) udowadnia, że wykonała ogromną pracę, która przyniosła owoce. Po wydarzeniach z tomu pierwszego, kobieta próbuje osiągnąć chwiejną równowagę. Najważniejsze są dla niej jej dzieci, Kuba i Weronika. Aleksandra skupia się na przyszłości i stara się zapomnieć o tym, co było kiedyś. Ale pewne wydarzenia ją ukształtowały, i nie można ich traktować tak, jakby nigdy się nie zdarzyły. Szczególnie, że demony przeszłości lubią powracać…

„Nic oprócz strachu” M. Knedler

Autor: Magdalena Knedler

Tytuł: Nic oprócz strachu (Komisarz Anna Lindholm #1) / Nic oprócz milczenia (#2) / Nic oprócz śmierci (#3)

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Liczba stron: 536

Rok pierwszego wydania: 2016

Źródło: Egzemplarz recenzencki

Wyzwanie: Przeczytam polski kryminał

---

Ostatnio mam szczęście do dobrych kryminałów, i to z porządną warstwą obyczajową. Zwykle podchodziłam nieufnie do takiego połączenia, bo na prozę obyczajową mam lekką alergię, ale przepadło, muszę to przyznać: jeśli autor wie, o czym pisze i potrafi zrównoważyć intrygę kryminalną tłem społeczno-obyczajowym, całość jest naprawdę zadowalająca. A nasze pisarki to potrafią: po pozytywnym ocenieniu twórczości Małgorzaty Rogali oraz Agnieszki Olejnik, przyszła pora na równie ciepłe słowa pod adresem Magdaleny Knedler i jej powieści „Nic oprócz strachu”, czyli pierwszego tomu o komisarz Annie Lindholm.

Cykl „Dolina Baztán” D. Redondo

Autor: Dolores Redondo

Tytuł: Niewidzialny strażnik / Świadectwo kości / Ofiara dla burzy

Wydawnictwo: Czarna Owca

Liczba stron: 416 / 576 / 544

Rok pierwszego wydania: 2012 / 2013 / 2014

Źródło: Egzemplarz recenzencki

Wyzwanie: Czytam opasłe tomiska (416 / 576 / 544 stron), Klucznik (Inny świat, Rodzinne historie)

---

Napisać dobry thriller czy kryminał nie jest łatwo. Na rynku wydawniczym są tysiące pozycji z tego gatunku, więc czytelnik może przebierać i wybierać, odrzucać jedne nazwiska, faworyzować inne, zakopywać się w ukochanych cyklach, krytykować książkowe niewypały. Co jest ważne w kryminale? Oczywiście zagadka, która powinna być trudna do rozwikłania dla czytającego. Co jest istotne w thrillerze? Klimat, obezwładniający, mrożący krew w żyłach klimat, to niesamowite napięcie, które nie pozwala czytelnikowi odłożyć książki. To uczucie, od którego włoski stają nam na karku, a po plecach przebiega dreszcz. Dolores Redondo w swoim cyklu o Dolinie Baztán (kolejno: „Niewidzialny strażnik”, „Świadectwo kości”, „Ofiara dla burzy”) wprowadziła i pierwszorzędny duszny, niepokojący klimat, i ciekawe sprawy kryminalne, a gdyby było wam mało smaczków, w powieściach jest naprawdę dobry, pogłębiony wątek obyczajowy. Nic, tylko czytać!

„Czarownice z Pirenejów” L. Gabás

Autor: Luz Gabás

Tytuł: Czarownice z Pirenejów

Wydawnictwo: Muza SA

Liczba stron: 480

Rok pierwszego wydania: 2014

Źródło: Egzemplarz recenzencki

Wyzwanie: Czytam opasłe tomiska (480 stron), Wielkobukowe wyzwanie (Opowieść w magicznych klimatach)

---

Polowania na czarownice, oskarżenia o czary, okrutne tortury, na które skazywane były oskarżone i wreszcie skazanie na haniebną śmierć – tego wszystkiego mogła doświadczyć w XVI wieku kobieta, która była „inna”, to znaczy dorównująca inteligencją mężczyźnie (a to przecież niemożliwe!), mająca własne zdanie, myśląca zbyt swobodnie, ale też taka, która miała naturalne zdolności do leczenia, a nawet zakrzywiony nos lub kose spojrzenie, diabelskie znamię na plecach lub brak włosów pod pachami. Ziemia nie chciała wydawać plonów? Zmarło dziecko sąsiadki? To wszystko wina czarownicy! Procesy o czary nie były niestety wcale rzadkością, a raz oskarżona kobieta była praktycznie bez szans – wszystko świadczyło przeciwko niej. Dość powiedzieć, że jednym ze sposobów sprawdzenia, czy dana kobieta paktuje z diabłem, było wrzucenie nieszczęśnicy do jeziora: jeśli nie utonęła, była czarownicą i należało ją zabić, jeśli zaś poszła na dno… Cóż, była niewinna, pokój jej duszy. O uprzedzeniach, ciemnocie i walce z góry skazanej na klęskę opowiada powieść Luz Gabás pod tytułem „Czarownice z Pirenejów”.