„O piciu” Ch. Bukowski

Autor: Charles Bukowski

Tytuł: O piciu

Wydawnictwo: Noir sur Blanc

Liczba stron: 224

Rok pierwszego wydania: 2019

Tłumaczenie: Robert Sudół, Teresa Tyszowiecka-Tarkowska, Marek Fedyszak, Michał Kłobukowski, Leszek Engelking, Jan Krzysztof Kelus, Lesław Ludwig, Michał Przybysz, Jacek Lachowski

Źródło: Egzemplarz recenzencki

---

Od razu powiem, że ani twórczość Bukowskiego, ani sam Buk nie są dla każdego. Wielu zarzuca autorowi zbytnią wulgarność, wręcz prostactwo i epatowanie seksem, cielesnością i zepsuciem. (…) Krzywdzący jest taki naskórkowy ogląd zarówno Charlesa Bukowskiego, jak i jego twórczości. Jeśli wczytać się głębiej w jego utwory, to można szybko zauważyć, że ich prawdziwym tematem są samotność, wrażenie niedopasowania, bezowocne próby znalezienia swojego miejsca na świecie, wieczne patrzenie „spoza” na „wewnątrz” – swoiste spojrzenie outsidera na rzeczywistość, co do której nie ma się pewności, czy chce się w niej uczestniczyć. I to jest to prawdziwe literackie mięso, za które fani Bukowskiego go kochają – pisałam kiedyś o Bukowskim. Jednak nie da się zaprzeczyć, że alkohol i wszelkie głupstwa, które się po jego spożyciu wyprawia, są mocno obecne w twórczości amerykańskiego poety i powieściopisarza. Tym, którzy tego właśnie tematu u Buka szukają, spodoba się tom „O piciu”.

„O kotach” Ch. Bukowski

Autor: Charles Bukowski

Tytuł: O kotach

Wydawnictwo: Noir sur Blanc

Liczba stron: 132

Rok pierwszego wydania: 2015

Tłumaczenie: Michał Kłobukowski

Źródło: Egzemplarz recenzencki

---

O kotach można by pisać tomy, ba, tomiszcza! O ich zachowaniu, o majestatycznym wyglądzie, o ich zwyczajach i śmiesznostkach, o ich charakterach i przyzwyczajeniach. Ten, kto miał w swym życiu styczność z kotami wie, że każdy sierściuch jest inny. Jeden to słodki pieszczoch, drugi ledwie łaskawie da się dotknąć końcami palców. Jeden to łakomczuch z tłuściutkim brzuszkiem, mimo stosowanych rozpaczliwie diet, drugi zaś je normalnie, a wciąż widać mu wszystkie kosteczki. Mruczące, miauczące, czasem mierzące świat obojętnym wzrokiem, innym razem pełni zaangażowania łowcy: k o t y. Te wyjątkowe stworzenia rządzą w krótkim zbiorze tekstów Charlesa Bukowskiego „O kotach”.

„Kolacja dla wrony” J. Carroll

Autor: Jonathan Carroll

Tytuł: Kolacja dla wrony

Wydawnictwo: Dom Wydawniczy Rebis

Liczba stron: 208

Rok pierwszego wydania: 2017

Tłumaczenie: Jacek Wietecki

Źródło: Egzemplarz recenzencki

---

Gdy myślę o latach dziewięćdziesiątych XX wieku, mam wrażenie, że nie było wówczas w Polsce równie popularnego pisarza jak Jonathan Carroll. Może dorównałby mu ewentualnie William Wharton, jednak ich style i historie zdecydowanie się różnią. Carroll postawił na intrygującą mieszankę realizmu z oniryzmem – gdy czyta się jego książki nigdy nie można być pewnym, czy te wszystkie gadające psy i osoby z zaświatów tylko się bohaterowi śnią, czy też może są niezwykłym, ale jak najbardziej realnym elementem świata przedstawionego. Nie każdy lubi jego wyobraźnię: dla niektórych to głupie historyjki o gadających psach. Twórczość Carrolla chyba albo się uwielbia, albo kompletnie jej nie czuje, nie ma nic pośrodku. Ja akurat doceniam jego pomysły i skojarzenia. Dawno już nie sięgałam po książki tego pisarza, gdy więc Dom Wydawniczy Rebis dał mi sposobność do zapoznania się z jego najnowszym zbiorem, nie wahałam się długo. I tak oto wpadła w moje ręce „Kolacja dla wrony”.