„Twarz Grety di Biase” M. Knedler

Autor: Magdalena Knedler

Tytuł: Twarz Grety di Biase

Wydawnictwo: Novae Res

Liczba stron: 396

Rok pierwszego wydania: 2018

Źródło: Egzemplarz recenzencki

---

Dość długo, bo ponad rok, odczekałam zanim sięgnęłam po kolejną książkę Magdaleny Knedler. Właściwie nie wiedzieć czemu, bo start znajomości miałyśmy udany: cykl kryminalno-obyczajowy o komisarz Annie Lindholm, mimo małych zgrzytów na końcu, bardzo mi się podobał. Może było to wynikiem lekkiej obawy, jak autorka sprawdzi się w pozbawionej morderstw i całej tej policyjnej otoczki stylistyce. W końcu jednak sięgnęłam po „Twarz Grety di Biase” – i okazało się, że nie było się czego bać. Mogę wręcz powiedzieć, że w tej, jak mówi tekst na okładce, „opowieści o miłości, pasji i sztuce” Knedler dopiero pokazała na co ją stać.

Nie jest to zresztą powieść całkiem pozbawiona zagadek, choć tym razem nie kryminalnych, a tkwiących korzeniami w samym życiu… i malarstwie. Adam Dancer, właściciel niewielkiej galerii na wrocławskim Rynku, kupuje od tajemniczej włoskiej malarki dwa portrety. Obrazy te mocno do niego przemawiają i powodują, że mężczyzna zaczyna się zastanawiać, kim jest przedstawiona na nich kobieta i dlaczego na jednym z nich wydaje się szczęśliwa, a na drugim smutna. Niezmienne jest za to jedno: twarz modelki jest piękna i zagadkowa. Jaką tajemnicę kryją w sobie te portrety? Czy jest na nich autorka, enigmatyczna Greta di Biase? Adam, wbrew sobie i zdrowemu rozsądkowi, postanawia o to zapytać pośrednika, dzięki któremu nabył obrazy, ale odpowiada mu sama malarka. Ich korespondencja mailowa staje się z czasem coraz bardziej intymna, jednak Greta nie chce zbyt łatwo odsłonić swoich kart…

W końcu Adam decyduje się na szalony krok: postanawia udać się do Włoch i odnaleźć malarkę. Jest zdeterminowany, by poznać prawdę o obrazach i o di Biase. To pierwsza w miarę spontaniczna decyzja podjęta przez niego od lat. Dancer dawno temu zamknął się w bezpiecznym kokonie powtarzalnych zajęć, miejsc i osób, gdzie każda czynność i słowo są przemyślane. Codziennie budził się o tej samej porze, w tej samej kolejności szykował się do pracy i jadł zawsze taką samą bułkę z twarożkiem. Jak poradzi sobie bez swojej chorobliwie pilnowanej rutyny? Czy przezwycięży nerwicę i stany lękowe, których doświadcza od lat? Oraz przede wszystkim: czy odnajdzie Gretę i czy będzie to Greta, którą zna z listów?

Napisać, że to historia o miłości to napisać za mało i spłycić tę powieść. Że o życiu? Cóż banalniejszego! A jednak Magdalena Knedler bierze te dwa tematy na warsztat i robi z nich literacką perełkę. Duża w tym zasługa wplecenia w fabułę sztuki, która jest wielką pasją autorki – i to widać! Pasja, którą ona sama czuje i którą przelała na swoje postaci, Adama i Gretę, promieniuje na czytelnika i powoduje, że z zapartym tchem czyta historie o kolejnych malowidłach czy rzeźbach, choćby w ogóle nie interesował się tym tematem. Knedler powiedziała, że musiała napisać jedną powieść na taki temat: uważam, że wyszło jej to na dobre. Czuć w „Twarzy Grety di Biase” ogromną radość tworzenia tej historii, a to uczucie przelewa się na czytelnika.

Jednak obrazy, choć bardzo ważne, są jedynie częścią tej opowieści: jest przecież Adam i jest Greta. Oboje poranieni przez życie, uciekający przed światem, zamknięci na niego, a jednak odnajdujący się nawzajem, budujący więź list po liście. Uważam, że to ogromny sukces, opisać rodzące się uczucie, szczególnie takie pokrzywdzonych dusz, w sposób unikający łatwych wzruszeń, taniego romansu i nieznośnego patosu. Magdalenie Knedler się to udało, za co chapeau bas. Ja, która wzdragam się na słowo „romans”, która trzymam się z daleka od powieści z łatką „obyczajowa” przekonałam się, że Magdzie po prostu mogę zaufać. Dałam się oczarować „Twarzy Grety di Biase”: i nieprzypadkowo używam tego słowa, bo czuję, że zaszła tu jakaś magia. Nie byłam w stanie odłożyć książki, tak mocno wciągnęłam się w historię Dancera i di Biase.

Podobają mi się różne smaczki: to, jak Knedler odmalowuje postaci drugoplanowe, na przykład Nitę czy Zygmunta, jak autorka wspomina, że ten drugi wymawia jego nazwisko z angielska, jak „tancerz” (a Dancera nieodmiennie to irytuje), jak z wyczuciem splątuje nitki kolejnych postaci, prowadząc nas aż do końca… Końca, jakiego się nie spodziewałam, ale bardzo dobrze pasującego do reszty powieści. Musicie przeczytać to sami i sprawdzić, czy nie przesadzam.

Lubię kryminalne wydanie autorki, ale wydaje mi się, że dopiero w powieści obyczajowej pokazuje dobitnie na co ją stać. Gdyby wszystkie obyczajówki były na tym poziomie to chyba zmieniłabym o tym gatunku zdanie. Póki co pozostaje mi czytać kolejne książki Magdaleny Knedler.

View this post on Instagram

Cześć 👋 Dajcie znać, co dobrego ostatnio przeczytaliście 😀 Ja wciąż jestem pod wrażeniem "Twarzy Grety di Biase" @magdalenaknedler – piękna książka 😍 Niby "po prostu" o życiu, o miłości, o śmierci… Ale JAK to jest napisane 🤯 #magdalenaknedler #twarzgretydibiase #książki #dobreksiążki #polecam #bookworm #booklover #booknerd #bookstagram #bookporn #bookstagramtopasja #polskibookstagram #igreads

A post shared by Karolina Sosnowska (@tanayah_czyta) on Sep 6, 2018 at 12:14am PDT

5+/6

Za egzemplarz recenzencki książki dziękuję wydawnictwu Novae Res:

Reklamy