Pierwsza rocznica bloga

Moi drodzy! Czy wierzycie, że to już? Bo ja prawie przecieram oczy ze zdumienia. Wydaje mi się, że to było niedawno, gdy założyłam swój blog z recenzjami książek, bo pamiętam to jak dziś. Prawie wcale nie czytałam wtedy innych stron o takiej tematyce, nic nie wiedziałam o istnieniu egzemplarzy recenzenckich – po prostu: zawsze kochałam czytać i pomyślałam, że chcę opisywać moje lektury!

A bezpośrednim impulsem była książka jak na mnie nietypowa – lektura podróżnicza. Po przeczytaniu książki Martyny Wojciechowskiej „Etiopia. Ale Czat!” poczułam, że chcę się podzielić z kimś swoimi przemyśleniami. Cieszę się, że dzisiaj tego wpisu się nie wstydzę. Mam oczywiście wrażenie, że im więcej piszę, tym styl jest płynniejszy i precyzyjniej potrafię wyrazić swoje myśli, ale i ta pierwsza notka była całkiem ok.

Oczywiście na początku nikt moich recenzji nie czytał – a nawet jeśli, to ich nie komentował. Przyznaję, było mi przykro. Przyznaję, liczyłam na odzew, na dyskusję, polemikę, nawet na „Fajnie to opisałaś, chętnie przeczytam tę książkę”. Ale wiedziałam również, że na odzew trzeba będzie poczekać. Niebawem przekonałam się, że blogów książkowych jest całe mnóstwo i niełatwo będzie się przebić. Ale po jakimś czasie pojawiły się komentarze. Zdaje mi się, że pierwszą w miarę regularnie komentującą osobą była Marta (zajeckicajec) z bloga Książkoholizm 😀 Kochana! Wygarnęłaś jedną z najprostszych, a do tego najlepszych nazw przy tego typu tematyce!

Ja ze swoją nazwą miałam problem. Chciałam albo czegoś oryginalnego albo prostego, ale wszystkie wymyślone przeze mnie nazwy były już zajęte, a ja przecież musiałam założyć bloga natychmiast, bo musiałam zacząć pisać! No i padło na najbardziej chyba banalny schemat: imię/ksywka + słowo czyta. Cóż. Teraz myślę, że nazwa w pewien sposób może być trudna do zapamiętania, no bo to dziwaczne „tanayah”… Jest to moja ksywka z gimnazjum, którą zresztą sama sobie wymyśliłam (w szkole byłam tak niewyróżniającą się osobą, że nawet nikt nie wymyślił mi ksywki…): miało być mrocznie 😀 Potem zżyłam się z tą nazwą i zawsze jak publikowałam coś w internecie, to podpisywałam się tymi literkami. Dla rozwiania wątpliwości – czyta się to „tanaja” – z niemym „h”. No to tak zostało… tanayah czyta. A potem dla Was pisze.

Naprawdę wielkim osobistym sukcesem jest dla mnie fakt, że mam grono stałych czytelników, którzy potwierdzają zakorzeniony gdzieś w mojej świadomości fakt, że mam lekkie pióro. Tak, zawsze się troszkę chwalę, że jestem literaturoznawczynią (bo dla mnie to brzmi dumnie, a co!), ale myślę sobie, że to moja ogromna miłość do książek powoduje, że blog emanuje jakąś mocą. Przynajmniej mam nadzieję, że tak to odbieracie.

Co jest najlepsze w prowadzeniu bloga? Tak naprawdę widzę same plusy. Rozwinęłam mój warsztat pisarski. Zaczęłam uważniej, dogłębniej czytać, a wierzcie, że umysły spaczone lekcjami polskiego i słynnym „co poeta miał na myśli?”, a potem taśmowe pisanie esejów interpretacyjnych „pod klucz” nie ułatwia sprawy. Oddaję się mojej pasji, bowiem literatura to jedyna rzecz, która niezmiennie, odkąd nauczyłam się czytać, jest ważną częścią mojego życia. Miałam różne zainteresowania. Próbowałam wielu rzeczy. Wszystko odeszło w zapomnienie – jazda na rolkach, gra na gitarze. Tylko czytanie książek będzie już chyba zawsze związane ściśle z moim życiem. Ale wiecie co jednak jest najważniejsze, co daje mi największego pozytywnego kopa? No, już, powiedzcie to pod nosem, przecież się spodziewacie – Wy. Wy, czytający, komentujący i Wy, w większości – również blogujący. Poznałam całą masę ludzi mających taką samą pasję jak ja. Wreszcie mam z kim gadać o literaturze, nawet jeśli tylko wirtualnie. Jestem śmielsza, czuję, że moje opinie mają sens i wielką radochą jest dla mnie poznawanie Was na żywo. Na razie okazji było niewiele, ale te króciutkie spotkania, podczas których wymieniliśmy parę słów z Anią, Justyną, Kamilem, Sardegną – dały mi naprawdę super energię i szczęście. Fajnie, że jesteście.

Przez ten rok napisałam 56 recenzji, a do tego garść notek kręcących się wokół literatury. Zostałam zaproszona do blogowych zabaw, pokazałam jakiś stosik, pisałam podsumowania miesiąca i roku. Nawiązałam kilka jednorazowych współprac, a każda daje mi satysfakcję, radość z tego, że uważacie, że moja opinia jest ważna, że ktoś ją przeczyta, że mam wpływ na to, czy ktoś kupi daną książkę, czy nie.

Jesteście ze mną. Co mogę rzec? Po prostu bardzo Wam dziękuję. Nigdzie się nie wybieram, to moje wygodne, wygrzane gniazdko. Życzcie mi stu lat blogowania 😀