„Bajki rozebrane. Jak odnaleźć się w swojej baśni” K. Miller, T. Cichocka

Autor: Katarzyna Miller, Tatiana Cichocka

Tytuł: Bajki rozebrane. Jak odnaleźć się w swojej baśni.

Wydawnictwo: Feeria

Rok pierwszego wydania: 2009

Liczba stron: 397

Źródło: Wypożyczona z biblioteki

---

Jeśli są tu jacyś rodzice małych dzieci (powiedzmy, do lat 10.), apeluję: czytajcie swoim pociechom! Czytajcie im dużo i czytajcie mądrze – sprawicie swojej pociesze cudowny prezent na całe życie, gdy będziecie im czytać baśnie.

Powiecie: łeee, takie okrutne te baśnie, tu obcinają palce, tam kawałkują ciała, tu jakaś biedna syrenka wyrzeka się pięknego głosu, by spełnić swe marzenia, tam Czerwony Kapturek zjadany jest przez wilka – i ja mam to czytać swoim dzieciom?! Tak. Bo to bardzo ważny krok w rozwoju, bo dzięki baśniom taki mały człowiek coś sobie przepracowuje, coś rozumie, coś, często nie do końca świadomie odnosi do siebie i te straszne, na pierwszy rzut oka, opowieści, są dla niego ukojeniem. A udowadnia to pięknie książka „Bajki rozebrane. Jak odnaleźć się w swojej baśni”.

Spotkały się dwie mądre kobiety – Katarzyna Miller, psychoterapeutka, filozofka i poetka oraz Tatiana Cichocka, dziennikarka. Spotkały się i zaczęły rozmawiać o baśniach. Ale jak! O ich kulturowym znaczeniu, o ich prawdziwym przesłaniu, a raczej o mnogości znaczeń i interpretacji, jakim można taką baśń poddać. Rozmawiają, oglądają, wypunktowują archetypy i docierają do tego małego jąderka, jestestwa baśni. Bo baśnie właśnie dlatego są ważne i piękne, że mają, często nieuświadomione przez samego autora, głębokie przesłanie, które poznane, pozwala nam rozprawić się z własnymi demonami. Częstokroć w baśniach poruszany jest problem dorastania, odłączania się duchowego od rodziców, szukania własnego „ja”, którego to szukania symbolem jest zwykle ciemny las, pełen niebezpieczeństw i wilków, ale my ten las musimy przejść samotnie, by doświadczyć czegoś, by się poznać i dorosnąć. Są tacy, którzy całe życie stoją na skraju lasu i boją się wejść w głąb…

Jest tam też czerwień, kolor wiele znaczący, symbolizujący seksualność, moc kobiecości, fizyczne pragnienie (np. w baśni o Czerwonym Kapturku). Jest wypieranie swoich złych cech, które leżą gdzieś tam, w piwnicy, w loszku, zamknięte przez Sinobrodego, pocięte na kawałki, wyparte, których lepiej nie poznawać, bo strach, nie wolno! Ale też dopiero poznanie siebie w całości i bycie z sobą samym na dobre i na złe pozwala żyć pełnią życia, w zgodzie z każdą swoją, nawet tą mniej fajną, częścią.

Cudowne są te rozmowy o baśniach, bo wiele mi dały do myślenia i pozwoliły inaczej spojrzeć na ukochane opowieści dzieciństwa. Interpretacja, według której każda postać w bajce jest pewną częścią duszy tej samej osoby, np. zła macocha i piękna królewna to dwa aspekty jednej osobowości, tak samo jak Kay i Gerda, a nawet i zła Królowa Śniegu to wciąż jest moja psychika i różne jej etapy i zakamarki – spowodowały, że zupełnie inaczej spojrzałam na te historie.

Miller i Cichocka mówią, że to, która baśń była w dzieciństwie naszą ulubioną, wiele mówi o tym, jaki problem miałyśmy jako dziecko (lub może mamy nadal, jeśli go nie przepracowałyśmy), co nas bolało, uwierało. Moimi ulubienicami były chyba opowieści o „Małej syrence” oraz o „Królowej Śniegu”… A jaka historia Wam towarzyszyła i co to znaczy? Zachęcam Was gorąco, byście to przemyśleli i odkryli tego znaczenie w tej świetnej książce. To lektura, która rozwija.

6/6